Poesia di Fernando Mella.
Novara, 12 ottobre 2016
A S-CIAPA CASǛ
Al cald dal camen, sità tacà ‘l taval,
sut’al sufit tignü sü di traval,
al bröd al ribuja int al caldar,
ogni tan ti sagia cun al cügiar.
Al gatt a spècia ‘l so bucon,
anca s’al runfa l’è méa ‘n cujon.
Intant as mangia ‘l salam d’la duja
una fëta ‘d lard sensa la cuja
e ‘s bucuna un toch ad pën melga
cun ‘na fëta da strachen ad malga.
Cun vërsi brinà e ‘n bel po’ ‘d fasö
la cuja dal lard dent’intal brö,
‘na scigula trià l’ha manca mai
insèma ‘na bèla frésa ad ai,
‘ntal ris ch’al cosa a s-ciapa casǜ
par la paniscia e gnenta di pǜ.
La massèra ‘l’ha serva int al piatt,
par ‘al s-ciëss di Cristiën e dal gatt
bèla mustosa e bela üsmenta,
la cumpagnia l’è fran contenta.
Ti ciciara, ti fè ‘na quai rason,
cun al vén bon, t’intuna ‘na canson.
Un bicer tira l’altar, ti stungia ‘l müs,
e ti t’andurmenta dric cume ‘n füs
SPRIZZA SU
Al caldo del camino, seduti a tavola,
sotto il soffitto sorretto dalle travi,
il brodo ribolle nella pentola,
ogni tanto assaggi con il cucchiaio.
Il gatto attende il suo boccone,
mentre ronfa sornion sornione.
Intanto si mangia il salame della duja,
una fetta di lardo senza la cotenna,
un boccone di pan meliga
con una fetta di stracchino di malga.
Con verze brinate e molti fagioli,
una manciata di riso e la cotenna,
una cipolla tritata non manca mai
insieme ad uno spicchio d’aglio,
ed ecco che il brodo spizza sù
per la paniscia e niente più.
La massaia la serve nel piatto
per lo sfizio dei Cristiani e del gatto,
ben pastosa e profumata,
la compagnia è accontentata.
Si chiacchiera, si fa discussione,
col vin buono s’intona una canzone.
Un bicchier tira l’altro, ci si pulice il muso,
per addormentarsi dritti come un fuso.
A S-CIAPA CASǛ
Al cald dal camen, sità tacà ‘l taval,
sut’al sufit tignü sü di traval,
al bröd al ribuja int al caldar,
ogni tan ti sagia cun al cügiar.
Al gatt a spècia ‘l so bucon,
anca s’al runfa l’è méa ‘n cujon.
Intant as mangia ‘l salam d’la duja
una fëta ‘d lard sensa la cuja
e ‘s bucuna un toch ad pën melga
cun ‘na fëta da strachen ad malga.
Cun vërsi brinà e ‘n bel po’ ‘d fasö
la cuja dal lard dent’intal brö,
‘na scigula trià l’ha manca mai
insèma ‘na bèla frésa ad ai,
‘ntal ris ch’al cosa a s-ciapa casǜ
par la paniscia e gnenta di pǜ.
La massèra ‘l’ha serva int al piatt,
par ‘al s-ciëss di Cristiën e dal gatt
bèla mustosa e bela üsmenta,
la cumpagnia l’è fran contenta.
Ti ciciara, ti fè ‘na quai rason,
cun al vén bon, t’intuna ‘na canson.
Un bicer tira l’altar, ti stungia ‘l müs,
e ti t’andurmenta dric cume ‘n füs
SPRIZZA SU
Al caldo del camino, seduti a tavola,
sotto il soffitto sorretto dalle travi,
il brodo ribolle nella pentola,
ogni tanto assaggi con il cucchiaio.
Il gatto attende il suo boccone,
mentre ronfa sornion sornione.
Intanto si mangia il salame della duja,
una fetta di lardo senza la cotenna,
un boccone di pan meliga
con una fetta di stracchino di malga.
Con verze brinate e molti fagioli,
una manciata di riso e la cotenna,
una cipolla tritata non manca mai
insieme ad uno spicchio d’aglio,
ed ecco che il brodo spizza sù
per la paniscia e niente più.
La massaia la serve nel piatto
per lo sfizio dei Cristiani e del gatto,
ben pastosa e profumata,
la compagnia è accontentata.
Si chiacchiera, si fa discussione,
col vin buono s’intona una canzone.
Un bicchier tira l’altro, ci si pulice il muso,
per addormentarsi dritti come un fuso.